display result search
محمود اكرامیفر گفت: شعر نو دغدغه نخبگان ادبی بود و نیما این دغدغه را تئوریزه و دارای چارچوب كرد كه شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی جامعه را منعكس كند.
به گزارش خبرگزاری مهر، برنامه ادبی صورت ماه با محوریت بررسی شعر ربیع و شعر نیمایی از شبكه رادیویی رادیوگفتگو پخش شد.
رضا بیات مدیر موسسه ادبپژوهی شیعه در این برنامه گفت: در حال حاضر دینی كه در كشور ما ترویج میشود با ذات و اصالت دین تفاوت جدی و معناداری دارد. پیامبر (ص) میفرمایند: شادی مومن در چهره او نمایان است و غمش در دل اوست. اما ما كاملا عكس این موضوع زندگی میكنیم. شعرای معمول، خلاق به لحاظ معنی پردازی در سطح جامعه و فرهنگ ساز در جامعه نیستند.
در ادامه محمد شیخی كارشناس ادبی گفت: اگر اشعار آئینی را به سمت خداوند و تحمیدیه سوق دهیم شادی در شعر فراهم میشود زیرا همیشه ارتباط ما با خداوند سرخوشانه و با حس خوبی همراه است كه متأسفانه این موضوع در اشعار آئینی ما مغفول مانده است.
وی درباره شعر نیمایی گفت: نیما به دلیل مقابله با سنت، شعر نیمایی و نو را مطرح نكرده است. هدف نیما این بود كه در فضای سیاسی زمان خود قالب جدیدی را برای بیان شرایط فراهم كند. بنابراین شعر نیما در اختلاف و تضاد با قالب سنتی نیست و چه بسا با نوآوریهای خود كمك زیادی هم به شعر كرده است.
محمود اكرامیفر شاعر و كارشناس ادبی نیز در این برنامه با تاكید بر اینكه باید تعریف مشخصی از شعر آئینی ارائه كرد، گفت: شعر آئینی تكرار پذیر و دارای تظاهرات بیرونی است. ضمن اینكه هر شعری كه در مورد مذهب باشد به معنای آئینی بودن آن نیست. ما در كل حیات مذهبی خود در مناسك گذر زندگی ائمه، به تولد و عروسی توجه نكردیم.
وی افزود: برخی تصور می كنند نیما سنت شكن بوده درصورتیكه اینگونه نیست. از زمانی كه شعر از دربار فاصله گرفت و به میان مردم آمد خواستههای مردم به شكل دیگری بیان شد. شعر نو دغدغه نخبگان ادبی بود و نیما این دغدغه را تئوریزه و دارای چارچوب كرد كه شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی جامعه را منعكس كند. در شعر نو از كلماتی استفاده میشود كه به نیازهای عامه مردم نزدیك تر است و مردم راحت تر ارتباط برقرار میكنند و بین مردم بودن به معنای قوی بودن شعر نیست.
علی داوودی مدیر دفتر شعر حوزه هنری هم با حضور در این برنامه گفت: در حال حاضر جریانی به نام شعر آئینی وجود دارد كه در تایخ ادبیات ما بیسابقه است. امروز به واسطه تخصصیشدن علوم و فنون جریان شعر آئینی شكل گرفته اما وجه غمگینانه آن غلبه دارد.
وی افزود: رصد كردن مناسبات و تجربیات جدید می تواند در شادی های ما و حوزه شعر آئینی قرار بگیرد. خطای اصلی ما این است كه به جای توجه به معصوم بیشتر بر تاریخ زندگی و شهادت او متمركز می شویم. دریافت شخصی برخی شاعران از زندگی معصوم (ع) به قدری شاد است كه این شادی در اشعار آنها هم جلوه كرده است.
در ادامه این برنامه كامران شرفشاهی شاعر و پژوهشگر ادبی گفت: با ظهور تشیع و به ویژه بعد از واقعه عاشورا اهلبیت (ع) از عزاداری به عنوان یك تاكتیك استفاده كردند و عزاداری آنها تنها روش برای بیان سخنانشان و بزرگداشت شهدا بود اما متاسفانه استنباط ما از این ماجرا افراط آمیز بوده است. در اشعار دعبل و تمام معاصران اهل بیت به جنبه حماسی نیز می پرداختند و مانند اشعار آئینی الان فقط با حزن و اندوه نبوده است. این مسئله به حكومت های مختلف در ایران برمی گردد كه بقای خود را در مخفی كردن روح حماسی می دانستند.
شرفشاهی در پایان گفت: در حال حاضر حركت هایی در جهت بیان شادیهای ائمه (ع) در اشعار آغاز شده اما با توجه به بالا رفتن آمار افسردگی در جامعه ما بزرگان باید برای این جریان اشك بگیر از مردم چارهای بیندیشند.