خبرگزاری ایلنا؛ خطیری: انتخاب ساعی به عنوان رئیس فدراسیون بسیار خوشایند است

كارشناس ورزش‌های رزمی گفت: اگر قهرمانان ورزشی در پیاده سازی اصول مدیریتی ناتوان باشند، حتی اگر مدال آور المپیك باشند و از نظر فنی كاملا مسلط باشند، موفق نخواهند بود.

1400/11/04
|
10:44

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادیو گفت‌وگو؛ فرید خطیری، كارشناس ورزشهای رزمی با حضور در برنامه « ورزش بدون ویرایش » درباره انتخاب قهرمانان ورزشی به عنوان روسای فدراسیون‌ها گفتگو كرد.

فرید خطیری در ابتدا به اهمیت بحث مدیریت در اداره فدراسیون‌ها اشاره كرد و گفت: افزون بر این كه برنامه ریزی، ساماندهی، بودجه بندی، هماهنگی مجموعه‌های مرتبط و دیگر مسائل مدیریتی از ویزگی‌های مهم رئیس فئراسیون است، دانش فنی رئیس به ویژه در فدراسیون‌های رزمی بسیار مهم است.

وی تاكید كرد: شخصی كه به عنوان بالاترین مقام فدراسیون برگزیده می‌شود باید به اصول فنی رشته اشراف كامل داشته باشد، از این رو انتخاب آقای ساعی به عنوان رئیس فدراسیون بسیار خوشایند است، البته آقای پولادگر هم از تكواندوكاران كهنه كار هستند و به مسائل فنی به خوبی مسلط بودند.

* تكدواندو از المپیك ریو در سكون است

این كارشناس ورزشهای رزمی در ادامه مطلب فوق گفت: گرچه آقای پولادگر روند مدیریتی را از آغاز به خوبی پیش برد اما پس از المپیك ریو شاهد سكون در تكواندو بودیم و حتی برخی معتقدند وضعیت این رشته ورزشی در كشور پسرفت داشته است.

خطیری با اشاره به شیوع كرونا و تحت تاثیر قرار گرفتن ورزش در دنیا اظهار كرد: با وجود پاندمی در دنیا كشوری مانند كره جنوبی از پای ننشست و به فعالیت خود در زمینه تكواندو ادامه داد و گوی سبقت را از ایران ربود. به طوری كه اكنون تكواندوی ایرانی محبوبیت چندانی دردنیا ندارد و كره جایگزین ما شده است.


* قهرمانان ورزشی الزاما مدیران موفقی نیستند

وی در پاسخ به پرسش مجری رادیو گفت‌وگو مبنی بر این كه چرا برخی از قهرمانان ورزشی در اداره فدراسیون‌ها موفق نیستند، عنوان كرد: اگر قهرمانان ورزشی اصول مدیریت را در نظر داشته باشند كامیاب خواهند بود و در صورتی كه در پیاده سازی اصول ناتوان باشند، حتی اگر مدال آور المپیك باشند و از نظر فنی كاملا مسلط باشند، مدیر موفقی نخواهند بود.

این كارشناس ورزشی منقدین را بزرگترین معضل فدراسیون‌های ورزشی در ایران دانست و خاطر نشان كرد: برخی از منتقدین با هیچ شخصی در فدراسیون‌ها كنار نمی‌آیند، بعضی از آنها با اعطای پست و جایگاه تطمیع می‌شوند و از انتقاد دست بر می‌دارند و تعدادی هم از سر دلسوزی انتقاد می‌كنند كه در آتش دو گروه دیگر می‌سوزند.

انتهای پیام/

دسترسی سریع