صابر سعدی پور که در برنامه ادبیِ "از پارسی تا فارسی" رادیو گفت‌وگو حاضر بود، در خصوص تفاوت‌های شعر "سپید" و نیمایی گفت: خاطره‌ای از پوران فرخزاد شنیدم که می‌گفت وقتی نیما قصد خواندنِ شعر خود را داشت، چنین اجازه‌ای به او ندادند؛ چون معتقد بودند سروده‌های نیما، شعر نیست.

وی افزود: در چنین دنیای سختی، می‌بایست آرام آرام پیش رفت. در حالی که امروز وضعیت تغییر کرده و شعر نو و "فرانو" پا به عرصه گذاشته‌اند.

سعدی پور در عین حال بعد از دو گونه نیمایی و سپید، به وفورِ سبک‌های متعدد شعری اشاره کرد و گفت: حتی خود نیما وام دار صنعت ترجمه بوده است. او به زبان فرانسه اشراف داشت و زمانی که ترجمه وارد کشور شد، نیما شکلِ صحیح [شعر نو] را به جامعه ادبیِ زمانِ خود معرفی کرد.

وی با تاکید بر اینکه "شاملو" نیز در زمان خود کار بزرگی کرده است، ادامه داد: شعر سپید قابل انتقال به زبانِ دیگر است. یعنی می‌توان از طریق این گونه‌ی شعری، با فردی که با ما همزبان نیست، ارتباط برقرار کرد.

سعدی پور به رادیو گفت‌وگو گفت: هر شعری که بتواند به صورت طبیعی در سر جای خود قرار گیرد و از تخیل شاعرانه بهره مند شود، در زمره اشعار سپید جای می‌گیرد ولی نباید به یکسری شعرِ ساده و بی ارزش، نام "سپید" را نهاد.

وی یادآور شد: اگر قرار باشد مخاطب شعر را فهم نکند، چه اصراری بر چاپ آن داریم؟! هرچند در دهه 70 شاعرانِ ساده نویس هم تبلور داشتند [ولی معتقدم شهر نیمایی و سپید] نوعی از رفتارِ شعری بود که نسبت به گذشته –منظور شعر کلاسیک- اتفاق افتاده است.

سعدی پور با بیان اینکه فرمول‌های شعر سپید همانی است که "سعدی" نیز مورد استفاده قرار داده با این تفاوت که "آن" دارای وزن و "این" خالی از وزن می‌باشد، گفت: شعر سپید هم به لحاظ صورت زبانی و ارتباط بین کلمات دارای استخوان بندی است.

این پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی افزود: البته بودند شاعرانی که در دهه 70، سبک حافظ را نیز امتحان کردند ولی موفق نبودند. چراکه علوم انسانی رشته‌ای نسبی است.