زندان مجازی
حضور افراطی افراد در فضای مجازی و تبدیل این فضا به اولویت اول زندگی، باعث شده تا خانواده‌ها از هم دور شوند و اعضای خانواده به‌واسطه حضور مستمر در فضای مجازی كمتر درباره موضوعات مختلف كاری و خانوادگی باهم به گفت‌وگوی رو در رو بپردازند.
امروزه با ورود گوشی‌های هوشمند و دسترسی همه افراد به اینترنت و فضای مجازی، اعضای خانواده ساعات زیادی را در كنار هم می‌نشینند و بدون آنكه با یكدیگر حرفی بزنند هركدام با گوشی خود سرگرم هستند.
آن‌ها در میان دوستان و دنبال كننده‌هایشان به دنبال معرفی خود به‌عنوان فردی موفق یا پدر و مادری ایده آل هستند در حالی كه در واقعیت از افراد خانواده خود دور هستند و با یكدیگر تعاملی ندارند.
درست است كه ما در شبكه‌های اجتماعی و در میان دوستان و دنبال كننده‌هایمان، فردی موفق یا پدر و مادری نمونه هستیم اما با توجه به مدت‌زمانی كه در میان دوستان در فضای مجازی می‌گذرانیم برای خانواده خود، همسر، پدر، مادر و فرزند خوبی هستیم؟
آیا زمانی را اختصاص می‌دهیم تا با یكدیگر گفت‌وگو كنیم و برای پیشرفت كارهایمان از اعضای خانواده كمك بگیریم و به آن‌ها برای فعالیت‌هایشان همفكری دهیم؟
متأسفانه گاهی آن‌قدر غرق در فضای مجازی می‌شویم كه واقعیت‌های زندگی‌مان را فراموش كرده و خود را در فضای مجازی زندانی می‌كنیم. بهتر است به‌جای اینكه در فضای مجازی تلاش كنیم كه فرد موفقی جلوه داده شویم تمام تلاشمان را به كار بگیریم تا در خانواده‌مان فردی نمونه و تأثیرگذار باشیم.