یك نمایشنامه‌نویس در برنامه «پرده آخر» رادیو گفت‌وگو معتقد است: اگر بگوییم نسل جوان ما بین 20 تا 25 سال یا 25 تا 30 سال باشند با وضعیت فعلی تئاتر شاید در 40 سالگی نمایشنامه‌هایشان دیده شود.

وی افزود: به همین جهت وقتی از نسل نو صحبت می‌كنیم شاید تعداد زیادی نمایشنامه‌نویس در این نسل داشته باشیم ولی با هیچكدام از آنها آشنا نباشیم، ما اكنون با نمایشنامه‌نویسانی آشنا هستیم كه بیش از 30 سال سن دارند.

صفری بیان كرد: وقتی فردی از 20 سالگی نمایشنامه‌نویسی را شروع می‌كند تا یك سنی كه جلوتر می‌رود هم از نظر سنی و هم از نظر كیفی نسل نو محسوب می‌شود ولی وقتی پروسه تئاتر اجازه نمی‌دهد كه او تا 30 ـ 35 سالگی بروزی پیدا كند و كیفیتش سنجش و آنالیز نشود، نمی‌توان به او نسل نو گفت. وقتی در 40 سالگی به عنوان بلوغ فكری یك هنرمند باید یك شاهكار بیافریند تازه به دنبال پیدا كردن سالن است یا اینكه بازیگر چهره در كارش بازی كند تا متن دیده شود.

او در «پرده آخر» خاطرنشان كرد: یكی از دغدغه‌های اصلی نمایشنامه‌نویسان جوان این است كه متن را می‌نویسند، خیلی هم خوب است و به جشنواره دانشجویی می‌رود، در یك سالن خصوصی نیز دیده می‌شود اما انجمن منتقدان و داوران جشنواره فجر به شكل ظالمانه‌ای آن كارها را نمی‌بینند، چون یكسری سالن و افرادی كه خودشان می‌دانند و مشخص است را می‌بینند و این باعث می‌شود به غیر از رشته‌های دیگر تئاتر، نمایشنامه‌نویسی در بدو امر ضربه بخورد چون آن نمایشنامه وقتی توسط یك كارگردان روی صحنه برده می‌شود و اثر مهجور می‌شود آنچه نمایشنامه‌نویس می‌خواسته هم از لحاظ استقبال عمومی و هم از نظر نقد و نظری كه قرار بوده به آن برسد، نمی‌رسد.

صفری در رادیو گفت‌وگو عنوان كرد: بیشترین اتفاقی كه در تئاتر جوان ما شكل می‌گیرد طرح اجرایی است یعنی ایده‌ها؛ پس نمی‌توان به آنها نمایشنامه گفت. نمایشنامه، متن مكتوبی است كه بدون هیچ دخل و تصرفی بتوان آن را اجرا كرد.

او ادامه داد: ما در حال حاضر با متن‌های اجرایی رو به رو هستیم كه یا افراد خودشان روی صحنه می‌برند یا از دوستانشان این كار را انجام می‌دهند. نسل نو تعریفش از نمایشنامه‌نویسی تغییر كرده یعنی بیشتر به طرح‌های اجرایی و فضاهای بین متنی، نمایشنامه می‌گوید. این اتفاق شاید انشاقی باشد كه به وجود آمده و یكی از دلایلش كه رفع نمی‌شود این است كه اساتید این فن و رشته نمایشنامه‌های نسل نو را نمی‌خوانند و نظر نمی‌دهند، در واقع نسل نو پشت سدِّ اساتید می‌مانند.

این نمایشنامه‌نویس همچنین تصریح كرد: نمایشنامه‌ای خوب است كه فارغ از شاكله‌های اصلی یك نمایشنامه هر كس باید بتواند با یك تفكر خاص آن را روی صحنه ببرد؛ مثل اتفاقی كه برای كارهای شكسپیر می‌افتد كه فارغ از مكان و زمان می‌شود به این نمایشنامه‌ها رجوع كرد و در واقع هر فردی می‌تواند به راحتی از آن یك نوع برداشت داشته باشد.

صفری در پایان گفت: نمایشنامه‌های ما گاهی دچار مدزدگی می‌شوند و طوری نوشته می‌شوندكه وقتی به سراغشان می‌رویم كاری نمی‌توانیم انجام دهیم چون به قدری چفت و بست دارد كه كارگردان صرفا باید همان را اجرا كند.